حکایت مهتاب و آب

من و دریا 
من و برکه 
من و جویبار 
من و رودخانه های آرام و دلنواز 
من مست می شوم از بی هیاهویی آب 
آنجا 
آنجا که آسمان شب هایش پر باشد از مهتاب 
مهتاب در دل آب 

در عین بودن , در عین غرق شدن در هم , یا اگر بی پروایی نباشد از آب ِ رو ، هم آغوشی آب و مهتاب 
مثل ماه و دریا 
مثل ماه و برکه 
مثل ماه و حوضهای کوچک خانه های پایین شهر 
خانه هایی که هنوز غولهای بلند و بالا بر سر حیاطشان هوار نشده است 
حوض هایی که آوار نشده اند و پر است از مهتاب و آب 
این دو هرگز به هم نمی رسند ؛ آب و مهتاب را می گویم 
اما همیشه و هر شب در آغوش همند 
برای تکمیل کردن زیبایی یکدیگر 
آنقدر زیبا که با هم یکی می شوند 
ماه که در آب می نشیند ، چه در برکه باشد و چه در دریا 

چه در رودخانه و چه در حوض کوچه خانه ی همسایه 

باد هوایی می شود 
حسودی می کند ، می خواهد ما بین آنها را بهم بزند ، هو هو می کند ، زوزه می کشد 
دل برکه و دریا و حوض و رود و حتی کاسه آب خنک نشسته بر بام هم که قرص ماه در آن نشسته را پر آشوب می کند 
آب موج می زند ، هر کس به اندازه توان خودش ، 
باد دوباره و دوباره حسادت می کند و آرام می گیرد . 

عطر پونه های کنار برکه و رودخانه های دور دست در هوا پخش می شود 
ماه دیگر در آغوش آب نمی رقصد و آرام می گیرد 
ماه که آرام می گیرد برکه و دریا و رودخانه و حوض و جویبار و حتی آب درون کاسه ی روی بام هم ، دلش می لرزد 

هر چند ساکت اما  می لرزد 
حلقه حلقه حلقه 
موج موج موج 
و ماه هم در آب می شکند ، گم می شود و از نو سرک می کشد ، هزار تکه می شود و هزار ماه 
پاره پاره پاره 
تکه تکه تکه 
و از لرزیدن ذره ای دل آب در هم می شکند . آب که آرام شد ، مهتاب هم تاب می آورد و آرام می شود 
باید حکایت ما آدمها هم همین باشد 
حکایت آب و مهتاب 
آن همه دوری و دست نیافتن ها و آن همه نزدیکی و یکی شدن ها 
آنقدر نزدیک ... که ... به گمان ... ماه ... خانه ای دارد همیشگی و مهربان ، در عمق جان آب 
آنقدر دور ... که ... مثل شب و روز ... هرگز بهم نمی رسند 
دنیای پیرامون ما پر است از خیال مهتاب و آب 
دنیای پیرامون ما پر است از حقیقت روز و شب 
شب و روزهای معصومانه ای که هرگز بهم نرسیده اند و چشم که باز کرده اند ، پاییز عمرشان هم گذشته 
وقتی مهتاب می رود ، آسمان کوتاه می شود روی سر آب ، سوزن سوزن سوزن باران می بارند بر جان آب 
نقطه نقطه نقطه و خط خطی اش می کند مثل مشقهای نا مرتب کلاس اولی ها 
به این امید که هرگز هیچ برکه ای - دریایی - رودی - چویباری - حوضی و حتی کاسه ای خالی از آب نباشد 

نکند ماه دوباره دلش بخواهد بیاید و به کویر دل خشک شده آب برسد 
اکنون ستاره ها در آن سوی مهتاب سو سو کنان در آئینه ی آب خود آرائی می کنند