گمشده ( داستانی برای جمله - تصویر - صحنه ) سخن سرا

.

گمشده

هوا گرم است . دلم می خواهد هرچه زودتر به خانه برسم . نمی دانم چرا امروز راه این همه کِش آمده . ماشین هم که هِن هِن کنان می رود . چند متر جلو می رود و ترمز دوباره جلوتر و دوباره ترمز . چشمم را باز که می کنم می بینم کمی جلو تر انگار تصادف شده پس همین است . همیشه مردم ما موقع دیدن یک تصادف بجای راه دادن به پلیس ، دلشان هوای کارشناس شدن می کند و دوست دارن نظر بدهند و مقصر را پیدا کنند .

دوباره چشمم را می بندم و به این امید که از این معرکه بگذرم و به خانه برسم قدری دلم خنک می شود .

همین دیروز بود که تا نیمه شب همه جای خانه را مثل دسته گل تمیز کرده بودم . آنقدر تمیز که خودم هم کیفش را بردم . دلم برای یک استراحت خوب در خانه پر زد تا ازاین شلوغی دود دم گریخته باشم .  همانطور که چشمم بسته بود خانه را دیدم که همه جایش برق می زد و قابلمه ی غذایی که برای بچه ها درست کرده بودم و قرار  بود از خانه خاله که برگشتند یک شام راحت بخوریم .

با چشم بسته و از روی زیاد شدن سرعت ماشین فهمیدم که از صحنه تصادف گذشتم . اما لذت تصور تصویر زیبای خانه مجالم نداد که چشم باز کنم .

چیزی نمی گذرد که به آخر مسیر می رسم  و از سرویس پیاده می شو م  . خوشحالم  خانه بر خیابان است و برای رسیدن به آن در این هوای طاقت فرسا نیازی به پیاده روی ندارم . کلید را توی مغزی قفل در می چرخانم  . مثل همیشه نیست انگار کمی راحت تر باز می شود  . از پله ها که بالا می آیم با خودم بلند حرف می زنم و می گویم که  چیزی نمی خورم و فقط روی کاناپه وِلو می شوم .

دَرِ هال را که باز می کنم  دنیا روی سرم هوار می شود  . نمی توانم  باور کنم این خانه من است . قلبم با صدایی بسیار بلند در قفسش می کوبد . کسی هم خانه نیست  . زندگی آوار شده  روی هم ، مبلها همه برگشته  اند وسط پذیرایی روی هم تل انبارند فرش زیر رو شده  گویی کسی می خواسته ببردش اما فرصت کافی پیدا نکرده . همین که کلید این همه راحت توی مغزی قفل چرخید فهمیدم دزد آمده . نگاهم را به آن سو می اندازم  . تلوزیون افتاده روی  سرامیک ها خُرد و تکه تکه شده   . شیشه پنجره رو به حیاط شکسته و ریخته   و پرده پشت شیشه شکسته با حرکت باد می رقصد و همه ترس مرا به سُخره گرفته  . حتما دزدها از این پنجره پریده اند از روی بالکن و بعد حیاط طبقه پایین خانه همسایه و بعد هم فرار  .

 برگشتم یاد مجسمه نقره ای ریچارد شیردل یادگار پدربزرگم را که تازه دلم آمده بو جلو چشم باشد و روی کنسول روبروی آینه گذاشته بودم ، افتادم . سراغش می روم  سر جایش نیست . ریچارد شیردل گم شده  - نه ربوده شده .  یادم می آید چقدر به همه سفارشش را کرده بودم و گفته بودم " مثل چشماهاتون ازش مراقبت کنید این عزیزترین یادگاری منه این همه ی ثروت منه ... مثل عزیز ترین اسباب بازی شما که با هیچی عوضش نمی کنین ". حالا همه ی ثروت من گم شده . ربوده شده . دزدیده شده . ای وای   .

زانوانم می لرزد دستانم هم   ،  سرم گیج  می رود . سقف روی سرم تاب می خورد و می چرخد. با سرعت یک فرفره در باد . چشمانم سیاهی  می رود پلکهایم سنگین میشود و دیگر اختیار نگه داشتنش آنها را برای دیدن عمق بلایی که سرم آمده ، را ندارم . به نرمی چشم روی هم می گذارم  . . .

 سبک شده ام . بی وزن و بی اراده . چه حال خوبی است .  گمان می کنم فرشته مرگ می خواهد به دنبالم بیاید و مرا به خاطر بد عهدی که در حق ریچارد شیر دل نقره ای خوش قد و بالا کرده ام، ببرد . بی آنکه گام بردارم مثل پیاده رو های روان سُر می خورم و رو به جلو می روم .آنقدر جلو که وارد تونلی می شوم .اولش نور است و بعد  ادامه دارد. پر است از  نور. گویی دیگر می توانم راه بروم . یک قدم که بر می دارم ، هزار کیلومتر جلوترمی روم . حالا دیگر می توانم بدنم را  احساس می کنم و باز سنگینی آن را درک می کنم. 

دراز کشیده ام مردی با هیکلی کوچک  شنلی سیاه و صورتی پوشیده با چشمهایی که از میان دو سوراخ نقاب با وحشت مرا می پاید ، صورتش را به من نزدیک کرده . هن و هن نفسش  می شنوم . انگار او از من بیشتر می ترسد . کارم تمام است . خود فرشته مرگ است چه زشت و چه کوتوله . همیشه گمان می کردم که این فرشته مرگ چه موجود بزرگ و غول پیکری باید باشد .  مردکوچک اندام دیگری با شنل ارغوانی و نقاب  قرمز خط دار ، شاید دستیارش باشد  و مرد سوم ریز نقش تر  دیگری ، با چهره ای خط خطی و با شاخهایی پر مانند  روی سر ش .  "  اینهم یکی دیگر از دستیارانش باید باشد " روی سرم هستند . هر سه از من بیشتر ترسیده اند . 

صورتشان را به صورتم نزدیک می کنند و من در اوج ناتوانی  از نگاه پر از وحشت آنها فرار می کنم و باز در عمق تونل خودم را گُم می کنم . چقدر دلم می خواهد فریاد بکشم اما صدایی از گلویم بیرون نمی آید . گلویم مثل برهوت خشک شده و خس خس کنان نفس می کشم . کارم تمام است. انگار همه زنجیر های این دنیا با گم شدن ریچار شیر دل از جانم بریده شد . ریچارد شیردل زنجیری بود که مرا به گذشته ام پیوند می داد و حالا با گم شدنش زنجیر زندگی ام بریده شده . چه بهتر ...  

...

یک باره نیرویی مرا از تونل می راند . با سرعتی به مراتب بیشتر از آنکه به تونل وارد شده بودم ، برمی گردم  

چشم که باز می کنم پسرم ، خواهر زاده ام و پسر همسایه را می بینم که اشک ریزان تند و تند اعتراف می کنند و هرکس گناه شکستن تلوزیون را گردن خودش می اندازد یکی می گوید من بَت مَن شدم و آن یکی می گوید من مرد عنکبوتی و پسرم هم می گوید من سرخپوسته بودم که یک دفعه  تیر از کمانم اشتباهی در رفت و به تلوزیون خورد .

بعد با لبخند و لحنی آرام  گفت: " ریچارد شیر دل را قبل از بازی  برداشتم و گذاشتم توی کتابخانه " 

نفسم که بالا آمد اشکهایشان را با دستهایم که هنوز می لرزیدند ، پاک کردم . نمی توانستم وزنم را روی زانوانم نگه دارم به طرف کنسول رفتم . صورتم خیس بود و رنگم زرد و پریده به آرامی خودم را به طرف کتابخانه رساندم . ریچارد شیر دل با نگاه نافذ و چشمهای ریز و براقش همچنان نگاهم می کند دستم را به طرفش دراز می کنم تا  بلندش کنم . برایم سنگین شده  . بهتر است  همانجا  توی کتابخانه بماند صورتم را برمی گردانم . باد خنکی  صورت آتش گرفته ام را می نوازد در حالیکه  پرده  پشت بنجره هنوز در حال رقصیدن است .

با سپاس از سخن سرا